Pary zwykle są do siebie podobne pod względem preferowanej religii, postaw politycznych, wykształcenia, ogólnej atrakcyjności fizycznej. Młode pary są dopasowane nawet pod kątem BMI (współczynnik powstały przez podzielenie masy ciała podanej w kilogramach przez kwadrat wysokości podanej w metrach).
Odstępstwem od reguły bywają pary wyjątkowo pięknych kobiet z zaledwie przeciętnymi mężczyznami. Wówczas jednak postrzegamy takiego szczęściarza jako osobę zamożną, człowieka sukcesu. Stosunek do kobiety jest natomiast zdecydowanie mniej pozytywny, gdyż uznaje się, że wyszła za bogatego mężczyznę z wyrachowania a nie z miłości.
Badacze związków podkreślają, że niemałą rolę w doborze partnera odgrywa lęk przed odrzuceniem. Decydujemy się na bycie z osobą o zbliżonym poziomie atrakcyjności, ponieważ obawiamy się, że partner o wiele przystojniejszy / partnerka o niebo ładniejsza w pewnym momencie jednak odejdzie do kogoś równie atrakcyjnego fizycznie. Poza tym wyrównany poziom atrakcyjności poniekąd zwalnia z obowiązku nieustannego pilnowania (chronienia) partnera przed rywalami, którzy chcieliby nam go odebrać.
Ogólnie rzecz ujmując kojący spokój jest tym, co cenimy w relacji, a jasnym jest, że różnice raczej generują liczne przepychanki światopoglądowe i życiowe. Łatwiej jest uniknąć spięć i utrzymać harmonię oraz przyjemny stan równowagi, gdy panuje względna zgodność. Znaczenie mają też kwestie na pozór prozaiczne, ale w istocie całkiem ważne: spektrum możliwości wspólnego spędzania wolnego czasu, preferowane opcje wyjazdów urlopowych, podobny stosunek do pieniądza i wielu innych spraw decydujących o wspólnym życiu partnerów.
Nie znaczy to oczywiście, że przeciwieństwa nie mają racji bytu, ale tendencja do przyciągania się podobieństw jest jednak zdecydowanie dominująca w przypadku związków na dłużej. Niezgodność charakterów prędzej czy później może się niestety okazać nie do zniesienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz